Doel nummero 29 in mijn Day Zero Project is het verlichten van mijn lief’s leven: een maand lang kook ik om de andere dag, en dan ook nog iets nieuws en hopelijk lekkers. Een revolutionair idee in ons huishouden. Ik kook namelijk zeer zelden. En als ik het doe is het ook weer zelden te eten. Verder vormen we heus een blij gezinnetje, maar dat is in de loop der jaren een steeds heikeler punt geworden. Ooit werd ik steevast door manlief uit de keuken verdreven: stond ik gezellig in een pan te roeren, binnen mum van tijd had manlief me de pollepel ontfutseld en stond ik tussen vuilnisemmer en oudpapierdoos geklemd nog een uitje te snipperen (doe jij dat maar) terwijl er alsnog een exquise kruidenmengsel over MIJN pan werd gestrooid. Pardon? Nu moet gezegd, manlief kookt dan ook wel bijzonder, fantastisch, wonderbaarlijk heerlijk. Dus na verloop van tijd bleef ik maar weg uit de keuken. Maar helaas, manlief heeft er al een tijdje geen zin meer in. Zijn baksels doen steeds meer aan de mijne denken. En voordat we echt gewend raken aan inspiratieloze groenteprut grijp ik in. Ik ga een maand lang mijn helft van het werk doen. Manlief blij en ik ook, want ik vond koken ooit hartstikke leuk.
Vandaag was gerecht nummer 1: gestoofde kip met paksoi:
- Men neme een grote eetlepel en schenkt 3 eetlepels olie in de braadpan, bij gebrek aan wok.
- Men strooit daarover 2 eetlepels suiker. Men draait het vuur hoog en roert flink. Men voelt zich een hele kok want men karamalliseert (wtf? gewoon roeren dus).
- Men snijdt 6 tenen knoflook in plakjes en peutert de restjes verse gember uit het potje. Vers is een relatief begrip.
- Men doet dat in de pan. Woh, help.
- Men doet als de wiedeweerga de afzuigkap aan en hoopt dat de boel niet in de fik vliegt.
- Men houdt arm met vetspetters onder de kraan. Men koelt af.
- Men roert dan voorzichtig nog eens. Geen goed idee.
- Men doet een scheutje water in de pan. Nog slechter idee.
- Men gooit van een afstandje kip in de pan. Dat helpt.
- Men komt wat dichterbij en doet dan ook nog 5 eetlepels ketjap en 300 ml water in de pan. Niks aan het handje.
- O, men doet het vuur weer aan.
- Men kijkt wantrouwend naar het borrelende geheel.
- Men vergeet op de klok te kijken. Men weet uberhaupt niet hoe lang dit eigenlijk moet.
- Men kijkt naar de paksoi. Moest daar niet iets mee? Men snijdt de paksoi in duizend stukken.
- Men spoelt de paksoi af onder de kraan en wok/braadt de paksoi in een andere pan.
- Men kijkt glazig naar het aanrecht, naar de snijplank, naar iets groens op de snijplank, naar iets groens dat beweegt op de snijplank, naar een rups op de snijplank. Men slaakt een ijselijke kreet.
- Men troost verschrikt kind dat komt toesnellen.
- Men mietert snijplank met rups en al uit de keukendeur.
- Men roert nog eens met argusogen in de pan paksoi.
- Men berekent de kans dat er nog een rups in de paksoistronken zat en concludeert wederom dat men niet kan rekenen.
- Men zet na 20 minuten het vuur uit, want dat werkt bij aardappels ook.
- Men serveert het eten.
Het eten is klaar maar manlief nog niet thuis en onbereikbaar. Kind wil niet want ‘stukjes’. Die heeft netjes aan tafel gewacht tot de yoghurt op tafel kwam en at daar 2 bakken van. En daar zat ik dan met mijn nobele streven. Tsss…
Hoe dan ook, ik ben dus gestart met doel 29! En het zag er verdacht veel uit als een inspiratieloos groenteprutje.
(en helaas ik heb de rups niet gefotografeerd, ik kon hem buiten niet terugvinden, maar hij was er, echt!)
29 July, 22:19
Nou, fijn hoor.
Kom je na een heeeel lange dag thuis, staat er lekker eten te wachten. Effe opwarmen en klaar; niets voor hoeven doen. En toch zeker wel lekker! Eten smaakt altijd beter als je alleen maar hoeft aan te schuiven, wellicht dat ik daarom vaak kook?
En aangezien ik wel kan rekenen: deze maand heeft 31 dagen, dus dat zijn 16 maaltijden…. Joehoe! ;-)
30 July, 08:26
En mogen er ook mensen aanschuiven? Superleuke blog Monique!! Geweldige voornemens!
30 July, 09:46
Nou het idee was om eerst een maand te oefenen voordat ik start met doel #29: kook zelf een 3-gangenmenu voor vrienden. En gezien de ervaring van gisteren lijkt me dat ook superverstandig (hoe ziek word je van een verdwaalde rups?)