Ik hoor het me nog zeggen “Dat hele internet is gewoon een hype, daar trap je toch niet in” Geen opmerking is me zo nagedragen als die ene ergens in 1995. Ik schreef mijn scriptie op een eindeloze rij floppy discs die doorlopend of kwijt of vervuild waren. De typmachine was nog een overweging, maar het onderwaterscherm (Shift+F7) van WordPerfect was te verleidelijk. Mijn wel-slimme-huisgenote kwam thuis van een inspirerend hoorcollege met een verhaal over het eerste intranet, vol van de mogelijkheden die voor ons lagen. Een revolutie zou het zijn! Pfff, zei ik. Heus echt waar, zei zij. Yeah right, zei ik. En ongetwijfeld ging ik verder met de krant lezen in pyjama, want dat kon toen nog op een doordeweekse middag rond een uur of drie.
Een luttele anderhalf jaar later digitaliseerde ik filmtapes voor wat de Nederlandse variant moest worden van iets wat nu iTunes zou heten. De dikdoen-CEO van het bedrijf dat maar liefst 2,5 werknemers kende, hield bij hoog en laag vol dat we heus allen na drie jaar miljonair konden zijn. Ik stond met mijn voeten in het internetbubbelsopje. En snapte er helemaal niets van. Internet was een verhaaltje waar semi-alternatieve mannen van een jaar of veertig blijkbaar warm van werden. Gaat wel over dacht ik, collectieve midlifecrisis… Lekker op die zitzakken laten en verder niks aan doen. En uiteraard werd niemand van ons 2,5 werknemers miljonair. Duh. Als wel, dan schreef ik nu geen stukjes vanaf de bank maar rolde ik door het zand op Samoa of omstreken.
Nu is de virtuele wereld onlosmakelijk verbonden met mijn echte wereld. Er zijn mensen die ik alleen online ontmoet, met wie ik alleen online ervaringen deel, die me ontroeren of hard doen lachen. Er zijn mensen die ik online liever uit de weg ga. Of die ik schoorvoetend en met een omtrekkende beweging steeds dichter nader. Het is zeg maar, net echt. Hoe snel is dat gegaan.
Vandaag is niet de eerste keer dat me werd gevraagd “dat je daar tijd voor hebt, heb je geen sociaal leven dan”.
Eh… internet IS een deel van mijn sociale leven. Constateer ik nu met verwondering. Online speelt mijn leven zich net zo af als in de fysieke wereld van regen en strand, van stoep en straat.
Huh, wanneer is dat gebeurd? De devaluatie van het begrip virtueel.
Ergens in 2004, zo lijkt het. Ik vond net, per toeval, online mijn allereerste blogpost, geschreven op 8 januari 2004. Het exacte adres vertel ik je mooi niet. Ieks. Gelukkig maar dat toen zoekmachineoptimalisatie nog niet bestond! Maar het dilemma, want dat is het toch wel, was er al. Ik citeer:
“Hier zit ik dus weer achter de pc. Heb best lol daar niet van, maar iets klopt hier niet: de zon schijnt en hier zit ik weer.”
Hoe zit daar aan jouw kant van het beeldscherm? Hoor jij ook moeders stem: en nu buiten spelen!?
[ Dit artikel is ook geplaatst op www.contentgirls.nl ]
20 September, 23:03
Ach wijvie, wat is dit toch herkenbaar… En wat heb je dat weer mooi verwoord. Toppie, bloggie, internettie, socialie…
Trusten!
20 September, 23:09
Tot zover de nachtgedachte van vandaag. Truste!
21 September, 11:39
heel soms.. maar die stop ik dan gauw weer weg ;-)
25 September, 13:22
was ik dat, toen ik nog slim was? jeuh. zou het nog tellen?
25 September, 18:37
hahaha, uiteraard geldt het nog. En het is natuurlijk ‘wel-slimme-huisgenote-en-later-BFF’ maar dat werd zo’n lange zin ;-)
27 September, 09:45
O, ja, herkenbaar dat van die scriptie op al die floppy’s. Ik herinner me zelfs nog hele werkstukken op de typmachine!
OOk wat betreft internet en je leven en hoe verbonden dat met elkaar is, herken ik. Hoe graag ik er soms ook los van zou willen komen, ik vrees dat het niet meer kan…
Maar, op tijd even lekker naar buiten gaan, dát kan nog wel. En dat moet je echt blijven doen ja.
27 September, 14:12
jep, we kunnen niet meer zonder, en hoe te leven met, daar valt nog veel in te ontdekken