Ik houd graag mijn voet op het gaspedaal, zoef graag over snelweg, vooral in nacht en ontij. ‘s Nachts reikt de wereld tot aan de sterren en is er altijd die belofte van avontuur. Waarom zou je niet gewoon doorrijden tot Parijs? Of de zon zien opkomen boven de bergen? Vol gas vooruit, voorwaarts!
Onze auto begaf het vorige week op mijn worst day ever. Niet zomaar stuk. Nee, de palletjes of balletjes (whatever) die moeten zorgen voor een soepele versnelling waren niet zozeer versleten als wel compleet verdwenen. De versnellingsbak is stuk. Al weken, nee maanden, rijd ik met de tandwielen in het harde staal gegrift. De sporen waren zo diep uitgesleten dat de automonteur toch ietwat onder de indruk was. Nu rijd ik met een nieuwe versnellingsbak. Het voelt alsof ik een gloednieuwe auto bezit. Zo soepel ging het leven al lang niet aan me voorbij. Lang leve de automonteur die dat allemaal in een zaterdag fixte.
Vorige week zei iemand iets over Verdrangung und Verschiebung en de acte manque of lapsus. Omdat ik mijn iPhone dus verloor tijdens die worst day. Huh? Wees gerust, ik wist ook niet wat het betekende, maar ik heb het nagevraagd. Het betekent in de kern iets als: ‘Dat is dus echt wel geen toeval!’ Ik lees daar tussen haakjes ‘Oelewapper’ achter, maar die conclusie mag ieder voor zich trekken.
Ik houd van snel werken, de race van een deadline en het aftikken van klusjes. Vooral in nacht en ontij. ‘s Nachts is de wereld van jou en niemand die je tegenspreekt. Ik houd ervan om in modderstroompjes te peddelen en met zevenmijlslaarzen door stroop te waden. Met de wind in de rug en de vaart van een nieuw begin. Een versnelling lager? Pfff… zo saaaiii. Maar de pieletjes en palletjes knarsen.
Hoogste tijd voor een onderhoudsbeurt. Welk doel zal ik eens kiezen…
Leave a comment