Zins bestaat uit welgeteld één persoon, Monique Goris. Dat ben ik. Van 2004 tot 2010 werkte ik als zelfstandig onderneemster onder de noemer Zins. Het was leuk en inspirerend, en dat nogmaals in het kwadraat. Er zijn mensen die maat kunnen houden, maar daar ben ik er niet een van. Ik werkte al snel 24 uur per dag, 7 dagen per week. Niet echt natuurlijk, maar wel in mijn hoofd. En trouwens, soms ook wel echt. Ach, er zijn ergere verslavingen in de wereld. Roken bijvoorbeeld, of sloten koffie drinken (ook dat doe ik trouwens). Maar een allerliefst kind zorgde voor enige herbezinning. En daarna rolde ik min of meer toevallig een ‘echte’ baan in, met een contract en al. Dat bevalt iedere dag een beetje beter.
Identiteitscrisis
Per 1 januari 2010 is Zins officieel opgeheven. Een flink deel van mijn identiteit bleef achter bij de Kamer van Koophandel: ik kan niet zo maar meer de Office Centre binnenlopen, de Makro werd ik onder protest uitgezet en lunch smeer ik voortaan zelf. Er was een website waar ik geen raad mee wist en als iemand nog een visitekaartje wil, ik heb er nog zo’n 433. Help, crisis! In zulke tijden grijpt men terug op oude redmiddelen: lijstjes maken, talloze…
Day Zero Project
In New Zealand startte Michael Green in 2003 met zijn Day Zero Project. In de loop der jaren deden steeds meer mensen hem na. Ik hoorde ervan, bekeek een aantal sites en vergat het vol overtuiging. Tot ik op een middag de 101 doelen zag van Webgrrl. ##klik## deed het in mijn hoofd. Dezelfde avond bleef ik steken bij 86 doelen. Een nacht later had ik er 170 en deed ik iene-miene-mutte. Een overmoedigst mens ben ik. Maar dit zijn de plannen. 1001 dagen om ze te bereiken en dan ben ik zo goed als 40. Ik heb er nu al zin in.