In Rotterdam was het IMG festival gaande. Best een boel spektakel met keynote sprekers, workshops, exposities en wat al dies niet meer zij. Vriendin#1 noemt dat ‘kunstgedoetjes’. Waarmee ze duidelijk maakt dat ze, ook al doet ze mee, ze heus niet zo’n intellectueel is die iedere maand de punten telt van de kunstuitleen. Vriendin#2 noemt dat ‘feestje’ en neemt voor de zekerheid zelf een fles champagne mee. Waarmee ze glashelder duidelijk maakt waar de prioriteiten liggen als moeder met een vrije avond. Ik stond uberhaupt op standje-onbenul-en-hieperdepiep want na weken niezen en kuchen is een feestje best lastig te verwerken, hersensgewijs.
Samen met een heleboel anderen die wel wisten waar ze waren en waarom stonden wij gisteravond op een betonnen platje achter Studio Mwah. Reuze gezellig. Tot we de studio uitgeschopt werden. Het eeuwige gehannes als je met veel mensen op pad wilt:
“Waar gaan we straks naar toe, zeg je? Roodkapje? Okee, dan ga ik vast mijn jas halen.”
“O, iemand sms’t even of er daar iets te doen is, is goed, dan wachten we toch.”
“Wat zeg je? Niet naar Roodkapje? Waar gaan we heen dan?”
“Broodjes eten, echt, ik heb nog geen honger hoor. Ik heb nog bijna niks gedronken.”
“Moet ik dan op die nieuwe laarzen dat takke-end lopen? Mijn voeten doen zeer. En mijn sokken zitten dubbel.”
“Nee, ik doe ze echt niet uit hier, ben je gek?!”
“Okee, naar Rotown, ja dat kennen we wel. Zullen wij dan alvast…”
“O, ga eerst je fiets maar halen dan.”
“Ja, en jij gaat eerst pinnen, is goed. Wij wachten hier wel even.”
“Wie zijn die jongens eigenlijk? O, die gaven het feestje, zeg je. Woeps.”
“Moet je nu plassen? Zeg, we staan hier al een half uur te wachten. Jaja, we wachten nog wel even door.”
“Ik doe mijn jas weer uit hoor.”
“Wat zeg je? Gaan we nou niet meer naar Rotown?”
“Ja, kan mij het wat schelen of het niet hip is. Hebben ze er wijn?”
“Dat bedoel ik. Kunnen we? Ja?”
Uiteindelijk stonden we dan toch grotendeels allemaal voor de ruiten van Rotown. Binnen was het warm, maar binnen was geen asbak en dus bleven we massaal buiten. Met honger, want het was best ver lopen zo middenin de nacht. Ik was er blijkbaar ietwat saggerijnig van geworden. En de mensen deden min of meer dit:
“Jij bent dus echt wel de hele tijd aan het nietroken he.”
“Heus wel, ik zie het aan je. Je walmt! Van het nietroken!”
Ik rookte er drie. Het was niet vies, het was heel lekker. En toen werd het wederom weer heel gezellig.
Vandaag ben ik weer gestopt. Heus. En zend ik bij deze virtuele evil eyes naar mijn evil friends. Want het is hunnie schuld. Dus.
Pomtiedom.
1 November, 10:14
Pomtiedom. Heus niet mijn schuld.
1 November, 12:27
Pomtiedom. Heus wel.
1 November, 12:30
Maar verder ben je lief hoor.