Terwijl man- en zoonlief onder de kerstboom een teruggevonden kanon in een gebutst kasteel van Fisher Price prutsen, lees ik mijn oude blogposts weer eens terug. Aan kanonnen en kastelen waag ik mij niet. Dat zijn herenzaken. Dus wat dan te doen op 1e kerstdag? En zo kom ik waar ik zijn wil, want een goede kerst verveelt. En verveling leidt je naar vergeten dingen. Niet altijd leuk, maar in dit geval wel. Er waren in de afgelopen weken zomaar een aantal mensen die ineens weer over mijn 101 doelen begonnen. Oja, dacht ik dan. En soms ontstonden dan hele mooie gesprekken, over dromen en verlangens en hoe onzinnig deze soms kunnen zijn. Het zet je op een spoor, het raakt de dingen waar het werkelijk om draait. Want over werkelijke dromen en verlangens, heb ik gemerkt, is het maar heel moeilijk praten, zelfs met hele goeie vrienden. Daar is wijn, schemer en uitgekiende timing voor nodig. En zelfs dan nog maken woorden en taal er vaak iets anders van.
Anyways, tot mijn eigen verbazing constateer ik dat ik min of meer onbewust op koers ben gebleven. Mijn 101 doelen zijn niet vergeten. Hoogstens tijdelijk genegeerd. Zo’n 20 doelen zou ik nu al kunnen afstrepen (u hoeft nog 20 stukjes van me tegoed). En andere doelen zijn nog altijd zo moeilijk als ze zijn, met nog meer redenen om ze te behalen, en dus nog genanter. En dus krijgt Remco Claassen (die me onlangs met al mijn collega’s het vuur aan de schenen legde over doelen en missies) toch een beetje gelijk. Op dit punt dan: schrijven doet onthouden. En bovenal, je weet nooit waar onzinnige dingen toe kunnen leiden. Bij mij, en bij u.
Dus daar ga ik weer, met nog een pietsie koudwatervrees…
En ik begin met: ik wens u veel verveling, kerstkransjes en goede gedachten. Ter inspiratie.
ho-Ho-HO